Historia naszej szkoły sięga XIX wieku. Już w 1772 r., po I rozbiorze Polski, Ziemia Lubawska znalazła się w prowincji Prusy Zachodnie. Zaborcy skutecznie utrudniali Polakom walkę o utworzenie progimnazjum. Petycje do rządu pruskiego nie przynosiły rezultatów. Dlatego lubawianie latem 1873 roku powołali Lubawskie Stowarzyszenie Szkolne, którego celem było utworzenie i utrzymanie progimnazjum w Lubawie. Dzięki dobrowolnym składkom lokalnej społeczności, 13 października 1873 r. dokonano otwarcia szkoły. Był to Parytetyczny Zakład Gimnazjalny w Lubawie - Prusy zachodnie (parytetyczny - wielowyznaniowy). Siedzibą szkoły został były klasztor oo. Bernardynów przy ulicy Kupnera (obecnie plebania parafii św. Jana). W chwili otwarcia szkoła liczyła 132 uczniów, a pierwszym jej dyrektorem został Richard Hache. W 1878 roku Progimnazjum w Lubawie zostało przejęte przez zarząd miasta Lubawy, a w roku szkolnym 1888/89 weszło pod zarząd państwa zmieniając swą nazwę na Królewskie Progimnazjum w Lubawie - Prusy Zachodnie. W 1911 roku szkoła otrzymała własny budynek przy ulicy Gdańskiej 25, który zajmowała do 1939 roku. Do odzyskania niepodległości przez Polskę grono nauczycielskie progimnazjum liczyło średnio od 8 do 10 nauczycieli. W czasie I wojny światowej lubawskie progimnazjum przeżywało kryzys, frekwencja drastycznie spadała, część nauczycieli powołano do wojska. Rok 1920 przyniósł Ziemi Lubawskiej niepodległość. Lubawską szkołę podporządkowano Kuratorium Okręgu Szkolnego w Poznaniu (w latach 1921 - 32 w Toruniu) i Ministerstwu Oświaty w Warszawie. Przyjęto też polską nazwę: Państwowe Progimnazjum w Lubawie. W 1935 roku szkoła zmieniła swój charakter, zaczęły do niej uczęszczać również dziewczęta. W ten sposób powstało Miejskie Gimnazjum Koedukacyjne, które w takiej formie funkcjonowało do wybuchu II wojny światowej. Tragiczne skutki II wojny dotknęły także Ziemię Lubawską. Okupanci starali się zniszczyć dorobek intelektualny narodu polskiego zamykając szkoły średnie i wyższe. Tak stało się też w Lubawie. Po zakończeniu wojny w 1945 roku zaczęto od nowa organizować szkolnictwo lubawskie. Jako pierwsza odbudowała się szkoła podstawowa, a następnie gimnazjum (jako Państwowe Gimnazjum Koedukacyjne. Rok szkolny 1946/47 rozpoczęto w odnowionym budynku przy ulicy Gdańskiej 25. W tym czasie jednostkę przekształcano w pełną szkołę średnią. W latach 1946 - 48 wdrażano proces przechodzenia młodzieży po 7 - klasowej szkole podstawowej do 4 - klasowego liceum ogólnokształcącego, likwidując przy tym gimnazjum. W 1956 r. Zarządzeniem Ministra Oświaty do Liceum Ogólnokształcącego dołączono Szkołę Podstawową. Budynek przy ulicy Gdańskiej 25 stawał się coraz bardziej ciasny. Dlatego w 1961 r. ówczesny dyrektor Jan Jurkowski, w porozumieniu z władzami oświatowymi, podjął decyzję o rozbudowie budynku szkolnego. Rok szkolny 1962/63 powitano już w większym i piękniejszym budynku. Bardzo ważnym etapem w rozwoju szkoły był rok 1973. Obchodzono wówczas jubileusz 100 - lecia istnienia placówki. W tym samym roku Liceum Ogólnokształcącemu w Lubawie nadano imię Władysława Broniewskiego. Przełomowym wydarzeniem w historii lubawskiego liceum był rok 1977. Z połączenia Zasadniczej Szkoły Zawodowej, Liceum Zawodowego i Liceum Ogólnokształcącego utworzono Zespół Szkół. Pierwszym dyrektorem Zespołu został Jerzy Wojtacki. W 1986 roku stanowisko to objął Jan Jeleń, a w 2001 roku - Bolesław Zawadzki. W 2002 roku w Zespole Szkół nastąpiło uroczyste otwarcie pełnowymiarowej sali gimnastycznej. W 2008 roku miał miejsce zjazd absolwentów z okazji 135 - lecia Liceum Ogólnokształcącego. Zespół Szkół jako placówka edukacyjna nadal wpisuje się w historię Lubawy i regionu. Wykonuje wszystkie swoje zadania wychowawcze i edukacyjne, kształci młodzież, rozwija się. Od roku szkolnego 2015/2016 nad rozwojem tym czuwa dyrektor Anna Empel.