Nasza placówka jako samodzielna jednostka została wydzielona ze szkoły w Hajdukach Górnych 1 kwietnia 1895 r. Nosiła wtedy numer II. Nie od razu bryła budynku szkolnego miała dzisiejszy wygląd. Pierwszy budynek, który składał się z czterech pomieszczeń klasowych, dwóch mieszkań rodzinnych i dwu kawalerek, został zbudowany w 1893 r. W sierpniu 1894 r. postawiono przed budynkiem murowany krzyż oraz nastąpiło uroczyste poświęcenie budynku szkolnego. Dziś stanowi on tę część naszej szkoły, która przylega do ulicy Kaliny. Drugi budynek powstał w 1898 r. w ogrodzie szkolnym. Stanął frontem do dzisiejszej ulicy 16 Lipca, a składał się z sześciu klas. Ostateczny kształt gmachu szkolnego uzyskany został 10 lat później, kiedy do dwóch istniejących części dobudowano trzecią. Leśna kolonia Kalina, na której terenie utworzona została szkoła, tworzyła w XIX wieku jedną wioskę z Górnymi, Dolnymi i Nowymi Hajdukami oraz Klimzowcem. Jednak, gdy poszczególne części Hajduk rozwinęły się (głównie wskutek powstania w 1873 r. Huty Bismarcka), a Klimzowiec został dzielnicą Królewskiej Huty (obecnie Chorzowa), Kalina pozostała na uboczu. Pewien jej rozwój nastąpił dopiero, gdy pan Niestrój zakupił w 1889 r. restaurację i założył ogród ludowy. To właśnie na żądanie pana Niestroja szkołę wybudowano na Kalinie, a nie jak powszechnie się domagano - w Hucie Bismarka. Mimo to Kalina, zamieszkała prawie wyłącznie przez robotników, pozostała wyraźnie w tyle za innymi częściami Hajduk. 1 kwietnia 1895 r. do szkoły uczęszczało 313 uczniów. Dzieci z ośmiu roczników uczyły się w czterech klasach, przy czym pierwszy rocznik uczęszczał do klasy IV, drugi i trzeci do klasy III, czwarty i piąty - do II, zaś szósty, siódmy i ósmy do klasy I.

Nauczanie obejmowało religię, język niemiecki (czytanie, kaligrafię, korespondencję, poprawne pisanie i gramatykę), rachunki, geometrię, historię, przyrodę, śpiew, rysunki, gimnastykę (chłopcy) i prace ręczne (dziewczynki). Na średnim stopniu nie nauczano przyrody i geometrii, a na stopniu najniższym uczono tylko religii, języka niemieckiego, rachunków, śpiewu i gimnastyki. Praca nauczyciela z pewnością nie była łatwa, skoro klasy liczyły ponad 80 uczniów. Szkoła podlegała nadzorowi starosty i Zarządu Szkolnego, który miał prawo wybierać nauczycieli i proponować ich do zatwierdzenia zarządowi. W ciągu 100 lat istnienia szkoła wielokrotnie zmieniała oblicze. Już w 1908 r. nastąpił podział na dwie szkoły. Nasza zachowała nr 2, nowo wydzielona otrzymała nr 4. W trzy lata później utworzono z wyższych klas mieszanych oddzielne klasy chłopców i dziewcząt. Stan taki był utrzymany również po powrocie Śląska do Macierzy, a w 1925 r. w ogóle przekształcono szkołę na męską, a zaś szkołę nr 4 - na żeńską. Dopiero w roku 1935/36 w klasie I zjawiły się w naszej szkole znów dziewczyny. Mało kto chyba pamięta, że w 1930 roku utworzono w szkole specjalną klasę dla dzieci zaniedbanych.

W Hajdukach, podobnie jak na całym Śląsku, żyła obok siebie ludność polska i niemiecka. Przed I wojną światową dzieci i młodzież z obydwu tych grup uczęszczały do wspólnych szkół. Ciekawa jest pod tym względem statystyka naszej szkoły. W 1895 r. uczyło się w niej 10% dzieci niemieckich, 4% dwujęzycznych i 86% polskich (w szkole nr I było niemal dokładnie odwrotnie: 10% Polaków, 5% dwujęzycznych i 85% Niemców). Wskutek działań germanizacyjnych liczba dzieci polskich stale malała i w 1914 r, w naszej szkole było już tylko 31% dzieci mówiących po polsku, a w 1921 r, już po plebiscycie - 21,5%. Po powrocie Śląska do Polski w 1922 r, utworzono nową szkołę dla mniejszości, a nasza szkoła jako Katolicka Szkoła Powszechna nr 2 przeszła pod zarząd polski, w związku z czym dymisję złożyło dotychczasowe grono pedagogiczne. W roku szkolnym 1936/37 znów umieszczono w niektórych pomieszczeniach szkołę mniejszości niemieckiej. Po II wojnie światowej szkoła stała się polska i taką do dziś pozostaje.