Zespół Szkół Technicznych im. Gen. I. Prądzyńskiego

ul. Tytoniowa 6, 16-300 Augustów

87 643 28 29

87 643 28 29

sekretariat@zst.augustow.pl

http://www.zst.augustow.pl

Maciej Oleksy

Technikum

Naszą misją jest kształcenie młodzieży w jak najbardziej efektywny sposób z myślą o jej przyszłości Nasze atuty to:

• wieloletnie tradycje w kształceniu w różnych zawodach (szkoła istnieje od 1947 r.)

• możliwość zdobycia zawodu poszukiwanego na rynku pracy

• nauczyciele o wysokich kwalifikacjach życzliwi i przyjaźni uczniowi

• miła, rodzinna atmosfera

• gwarancja bezpieczeństwa

• bardzo dobre warunki lokalowe

• doskonałe wyposażenie w pomoce dydaktyczne

• trzy pracownie komputerowe ze stałym dostępem do Internetu

• stanowiska komputerowe dla uczniów ze stałym dostępem do Internetu, drukarka, ksero, skaner – w bibliotece szkolnej

• dwie sale gimnastyczne, sala pingpongowa, siłownia, boisko, stadion

• zajęcia pozalekcyjne (m.in. sekcje sportowe, wolontariat)

• gabinet lekarski, bufet, punkt ksero dla uczniów

• możliwość zakwaterowania w bursie

• liczne imprezy i uroczystości szkolne, spotkania teatralne, koncerty, wyjazdy do teatru, wycieczki, biwaki, ogniska.

TM - technik mechanik

TŻUG - technik żywienia i usług gastronomicznych

Komunikacja miejska - wszystkie linie. Autobusy dalekobieżne. 

Do wybuchu II wojny światowej nie było w Augustowie tradycji szkolnictwa zawodowego. W XIX wieku młodzi adepci uczyli się zawodu pod okiem rzemieślników, zaś wykształcenie ogólne pobierali w szkołach początkowych lub uzupełniali je w szkołach rzemieślniczo-niedzielnych. Dopiero w okresie międzywojennym zaczęły działać w Augustowie prywatne szkoły i kursy o profilu zawodowym. W 1931 roku J. Urban przy ulicy Krakowskiej prowadził dla 25 uczniów koedukacyjne kursy handlowe. W tym samym czasie Stanisława Strojnowska uczyła 22 dziewczęta kroju i szycia. Podobne kursy prowadziła także Bronisława Urlich. Wprowadzona ustawa o prawie przemysłowym nakładała na młodzież zatrudnioną w przemyśle, handlu i rzemiośle obowiązek uczęszczania do zawodowych szkół dokształcających. Taka Publiczna Szkoła Zawodowa Dokształcająca funkcjonowała także w Augustowie. W 1936 roku uczęszczało do niej 40 uczniów. Niestety, ze względu na niedostatek materiałów źródłowych nie można nic więcej napisać na temat jej działania. 1 września 1946 roku Miejska Rada Narodowa w Augustowie, „mając na uwadze dobro młodzieży, a podniesienie rzemiosła w szczególności”, podjęła uchwałę o założeniu zawodowej wieczorowej szkoły dokształcającej. Szkoła ta, wzorowana na programach przedwojennych, założona przez Michała Chilutę nie zdołała się jednak w pełni rozwinąć. W lecie 1947 roku powrócono więc do pomysłu utworzenia dziennej szkoły zawodowej. 9 lipca 1947 roku Miejska Rada Narodowa podjęła uchwałę, dzięki której możliwe stało się uzyskanie dotacji z Wojewódzkiego Urzędu Odbudowy na zorganizowanie szkoły. Dzienna szkoła o profilu ogólnozawodowym pod nazwą Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa została powołana do życia z dniem 1 września 1947 roku, (dokumentacja dotycząca powstania szkoły nie zachowała się. Już w czasie kontroli przeprowadzonej 25 i 26 kwietnia 1949 roku inspektor stwierdził, iż „pisma, które było by podstawą do otwarcia szkoły, nie można było odszukać”. Naukę rozpoczęto 8 września. Ponieważ jednak szkoła w dalszym ciągu nie posiadała własnego budynku ani stałych nauczycieli, którzy dochodzili z własnych szkół, nauka odbywała się po południu od godziny 16. Początkowo z braku pracowni warsztatowych uczono się tylko przedmiotów ogólnokształcących. Zarząd Miasta, dostrzegając trudną sytuację szkoły i widząc potrzebę jej istnienia, przekazał budynek przy ulicy 3 Maja 12. 5 września 1947 roku kierownik szkoły zebrał rodziców i zaapelował do nich o pomoc finansową. W wyniku tej akcji rodzice zobowiązali się wnieść 300 złotych od ucznia i miesięcznie wpłacać po 100 złotych. Dzięki zebranym funduszom sama młodzież - pod kierunkiem kierownika warsztatów i nauczyciela zawodu Kazimierza Masłowskiego - rozpoczęła prace remontowe, które trwały do połowy października. Wówczas budynek był już na tyle wyremontowany, że można było w nim podjąć naukę. Urządzono pokój nauczycielski, 3 klasy i 2 pracownie krawieckie. Niezwykle trudnym zadaniem było uruchomienie warsztatów mechanicznych. Umieszczono je w budynku byłej łaźni przy ulicy Młyńskiej. Uchwałą Miejskiej Rady Narodowej z 14 lutego 1948 roku budynek ten został przekazany szkole. W pomieszczeniu o powierzchni 3 na 4 metry urządził on pierwszy warsztat mechaniczny, wstawiając do niego własną tokarkę oraz stół z kilkoma imadłami. Z czasem z zebranych od rodziców pieniędzy zakupiono w Okręgowej Komisji Likwidacyjnej kilka maszyn do obróbki metalu i kilka krawieckich. Ze składkowych pieniędzy zakupiono, a częściowo we własnym zakresie także wykonano podstawowe meble szkolne. Dalszy rozwój szkoły nastąpił w roku szkolnym 1948/49. Z nowo zapisanymi szkoła liczyła wówczas już 210 uczniów. Podzielono ich na 7 klas: jedną wstępną, trzy pierwsze, dwie drugie i jedną trzecią. Klasa wstępna i trzecia miała charakter koedukacyjny. 25 czerwca 1949 roku szkołą po raz pierwszy w dziejach opuściło 25 absolwentów. Przed zakończeniem roku szkolnego uczniowie już po raz drugi zorganizowali wystawę swoich prac. Wystawiono na pokaz szyte przez dziewczęta ubranka dziecięce, sukienki, bluzeczki i bieliznę damską. Chłopcy zaprezentowali rysunki techniczne i szkice oraz wytwory ślusarskie, wśród których wyróżniały się prace Małachowskiego, Markowskiego i Roszki. Na zakończenie roku uczniowie kończący naukę w prezencie podarowali nauczycielom wykonany przez siebie inkrustowany stół, urządzili przyjęcie i zabawę. Przełomowym momentem w dziejach szkoły było przemieszczenie jej do kompleksu budynków pokoszarowych. Stan nieużywanych przez kilka lat budynków pozostawał wiele do życzenia. Brakowało okien i drzwi, zniszczona była instalacja elektryczna i wodociągowa oraz urządzenia sanitarne, rozbite piece. Remont zaczęto na wiosnę 1949 roku. W budynkach służących przed wojną kadrze wojskowej zamieszkała młodzież i nauczyciele (powstała bursa). W budynku położonym tuż pod lasem ulokowała się szkoła. Na parterze urządzono warsztaty szkolne i sale działu drzewnego, zaś piętro zajęły pracownie przedmiotowe działu metalowego i krawieckiego. W koszarach szkoła uległa przeobrażeniom i dalszemu rozwojowi. Zasadnicza Szkoła Zawodowa Z dniem 1 września 1973 roku Zasadnicza Szkoła Zawodowa im. Generała Ignacego Prądzyńskiego zarządzeniem kuratora Okręgu Szkolnego Białostockiego została przekształcona w Zespół Szkół Zawodowych nr 2. W jego skład weszła Zasadnicza Szkoła Zawodowa im. Generała Ignacego Prądzyńskiego, Liceum Zawodowe Mechaniczne, Zasadnicza Szkoła Zawodowa Dokształcająca oraz Ośrodek Dokształcania Zawodowego. Nowa struktura organizacyjna szkoły bardziej odpowiadała rzeczywistości i planowanemu na przyszłość kierunkowi rozwoju. W rok po utworzeniu zespołu funkcjonowały w nim 3 oddziały mechanik maszyn rolniczych, 3 oddziały ślusarz-spawacz-tokarz, 6 oddziałów krawieckich, 3 oddziały tokarskie, 4 oddziały wielozawodowe i 1 handlowy oraz 3 oddziały liceum zawodowego mechanicznego i oddział liceum zawodowego o specjalności sprzedawca-magazynier utworzony od 1 września 1974 roku. Rozporządzeniem z 23 maja 1975 roku nastąpiła zmiana kierunków kształcenia w liceum zawodowym, specjalność mechaniczna została zastąpiona specjalnością mechanik obróbki skrawaniem. Nauka odbywała się na dwie zmiany, po południu kształcili się słuchacze szkoły dokształcającej i Ośrodka Dokształcania Zawodowego. Szkoła rozwinęła się nie tylko organizacyjnie, lecz także pod względem liczby pobierającej w niej naukę młodzieży. Wraz z rozwojem szkoły nastąpił wzrost liczebny nauczycieli i pracowników obsługi. W 1974 roku w szkole pracowało 46 nauczycieli, w 1976 roku ich liczba wzrosła do 55 stałych nauczycieli i 12 dochodzących, zaś w roku szkolnym 1996/97 zatrudnionych było już 88 nauczycieli. W ciągu półwiecza swego istnienia szkoła kształciła wysokokwalifikowanych fachowców dla przemysłu w regionie. Absolwenci szkoły byli poszukiwani i cenieni także w wielu zakładach kraju, jak choćby w stoczniach. Łącznie w ciągu 50 lat mury szkoły opuściło 6328 absolwentów zasadniczej szkoły zawodowej, 228 technikum i 1533 liceum. Z dniem 1 września 1997 roku Zespół Szkół Zawodowych nr 2 przekształcił swą nazwę na Zespół Szkół Zawodowych im. Gen. Ignacego Prądzyńskiego w Augustowie. 1 września 2000 r. na bazie warsztatów szkolnych Zespołu Szkół Zawodowych im. Gen. Ignacego Prądzyńskiego w Augustowie i Technikum Budowlano – Elektrycznym w Augustowie powstało Centrum Kształcenia Praktycznego z siedzibą przy ul. I Pułku Ułanów Krechowieckich 17-19 jako oddzielna placówka oświatowa zajmująca się kształceniem praktycznym młodzieży (w dawnym internacie naszej szkoły). Zespół Szkół Technicznych im. gen. Ignacego Prądzyńskiego 1 września 2002 r. szkoła przyjęła nazwę Zespół Szkół Technicznych im. gen. Ignacego Prądzyńskiego w Augustowie, która lepiej odzwierciedla strukturę kształcenia.

Szkolne Koło Caritas, Szkolne Koło Wolontariatu, Klub Honorowego Krwiodawcy i inne.

Szkoła posiada kontakty z wieloma zakładami pracy na terenie Augustowa jak i powiatu augustowskiego. Uczniowie uczący się w szkole nie martwią się o praktyki zawodowe, które szkoła zapewnia w ramach swoich kompetencji.

Szkoła z ponad 77-letnią tradycją. Jesteśmy najstarszą szkołą w powiecie augustowskim kształcącą w zawodzie. Ze wszystkich szkół średnich mury naszej szkoły opuściło najwięcej absolwentów. 

15